IN MEMORIAM...

Canto tempo fai xa, canto...!. Pero non podo esquecer a tua cara, o teu cabelo branco, os teus rizos, os teus ollos claros.
 Acórdaste dos bocadillos de xamón rebozado de ovo que me facías para comer no instituto?, e das patacas con guisantes e ovos cocidos?. Fíxenos esta derradeira seman. Dios, como me gustan os guisantes feitos así.
 Teño que decirche que mamá ainda garda as cartas que lle mandabas e lle falabas de min, da nosa vida en San Miguel. Dinche muito traballo?, penso que non, eso decialo nas cartas que chegaban a Rúa. Que era obediente, jaja. Dame a risa.
 Recordas cando,ainda mui cativa,que non chegaba o pedal da máquina de coser, "cosín" un dedo. Papá meteume o dedo nun pocillo con alcol e seguín cosendo.
 Tiñas que ver os meus fillos hoxe. Como pasa o tempo.A min pareceme que Antonio e como papá de chistoso e de bueniño que é. Tíñalo que ver facendo xogos co as cartas, igualito. E non che digo contando contos, igualito,igualito. O grande, Xose Miguel, ten os ollos craros, pero verdes, non como os teus nin como os de papá.No tipo parecese a mín, grande,jaja. Os dous teñen moza.
 E que che vou a contar de Julia?. Si, leva o teu nome. Non poderia ser  de outro xeito. Estaseme convirtindo nunha gran escritora, neso sale a mìn, porque  os números non se lle dan mui ben.
  Xa che contarei mais cousas. Dille a papá que outro dia lle escribirei a el. Teñom muito que contarlle. Que se prepare que vou a contar o da truita. El xa sabe o que me refiro. Xa me rio soio de pensalo. Dalle un bico da miña parte. Para ti outro mui grande. Como vos quero!!!.